نون، سوگند به قلم و آنچه مى‌نويسند.

كه تو، به فضل پروردگارت، ديوانه نيستى.

و تو راست پاداشى پايان‌ناپذير.

و تو راست خُلقى عظيم.

زودا كه تو ببينى و آنها نيز ببينند،

كه ديوانگى در كدام يك از شماست.

هر آينه پروردگار تو بهتر مى‌داند چه كسى از طريق او گمراه گشته، كه او به ره‌يافتگان داناتر است.

پس، از تكذيب كنندگان، اطاعت مكن.

دوست دارند كه نرمى كنى تا نرمى كنند.

از هر فرومايه‌اى كه بسيار سوگند مى‌خورد، پيروى مكن:

عيبجويى كه براى سخن‌چينى اينجا و آنجا مى‌رود،

بازدارنده از خير، متجاوز گناهكار،

خشن‌مردى، ناشناخته نسب،

بدان جهت كه صاحب مال و فرزند است،

چون آيات ما بر او خوانده شود، گويد: اساطير پيشينيان است.

زودا كه بر بينى‌اش داغ گذاريم.

ما آنها را آزموديم، چنان كه صاحبان آن بستانها را آزموديم. آنگاه كه قسم خوردند كه فردا بامداد ميوه‌ها را خواهند چيد.

و ان شاء اللّه نگفتند.

پس شب‌هنگام كه به خواب بودند آفتى از آسمان آمد،

و بستانها سياه شد.

و سحرگاهان يكديگر را ندا دادند:

اگر مى‌خواهيد ميوه بچينيد، بامدادان به كشتزار خود برويد.

به راه افتادند و آهسته مى‌گفتند:

كه امروز نبايد بينوايى به بستان شما درآيد.

صبحگاهان بدين آهنگ كه مى‌توانند بينوا را منع كنند بيرون شدند.

چون بستانهاى خود را ديدند گفتند: راه را گم كرده‌ايم.

نه، ما از حاصل محروم شده‌ايم.

نيكمردشان گفت: شما را نگفتم؛ چرا خدا را تسبيح نمى‌گوييد؟

گفتند: منزه است پروردگار ما، ما ستمكار بوديم.

پس زبان به ملامت يكديگر گشودند.