Andolsun kıyamet gününe.

Ve andolsun kendini kınayıp duran nefse.

Sanıyor mu insan, kemiklerini hiç mi toplayamayız?

Evet, değil kemiklerini, parmak uçlarını bile düzüp koşmaya gücümüz yeter.

Hayır, insan, ilerde olanı yalanlamak ister.

Ve kıyamet günü ne vakit diye sorar.

Ve şaşırıp gözler dikilince.

Ve ay tutulunca.

Ve güneşle ay birleştirilince.

İnsan der ki o gün, nerede kaçacak yer?

Hayır, yok kaçacak, sığınacak yer.

O gün Rabbinin katındadır karar edilecek yer.

O gün önce yaptığı da haber verilir insana, sonra yaptığı da.

Hayır, insanın azası, aleyhine tanıklık eder.

Özürlerini ortaya dökse de.

Vahyi, acele edip okumak için dilini oynatıp durma.

Şüphe yok ki onu toplayıp unutturmamak da bize düşer, okumak ve tertib etmek de.

Onu okuduk mu, uy okuyuşuna.

Onu anlatıp bildirmek de şüphesiz, bize düşer.

Hayır, siz geçip gideni seversiniz.

Ve ahireti bırakırsınız.

O gün yüzler parlar, güzelleşir.

Ve Rablerine bakar.

Ve yüzler, asılır, kararır.

Bellerini kıracak bir felaketi bekler.

Hayır; can, köprücük kemiklerine gelince.

Ve bir okuyup üfleyen yok mu denince.

Ve şüphe yok ki bu çağın, bir ayrılık çağı olduğunu anlayınca.

Ve baldır, baldıra dolaşınca.

O gün, Rabbinin tapısına götürülür.

O, ne birşeyi vermiştir sadaka olarak, ne namaz kılmıştır.

Ve fakat yalanlamıştır, yüz çevirmiştir.

Sonra da salınasalına yakınlarının yanına gitmiştir.

Kötülük sana gerek, gene de kötülük sana.

Sonra da kötülük sana gerek de gene kötülük sana.

Yoksa insan, sanır mı ki kendi keyfine bırakılır?

Erlik suyundan dökülen bir katre değil miydi?

Sonra bir kan pıhtısı oldu da onu yarattı, azasını düzüp koştu.

Derken ondan da erkek, dişi, çiftler yarattı.

Bunları yapanın, ölüyü diriltmeye gücü mü yetmez?