Hayır, öyle değil! Kıyamet gününe yemin ederim ki,

Öyle değil! Kendisini ısrarla kınayan benliğe de yemin ederim.

İnsan, kendisinin kemiklerini asla bir araya toplamayacağımızı mı sanıyor?

Hayır, sandığı gibi değil! Biz onun parmak uçlarını da tam bir biçimde düzenlemeye gücü yetenleriz.

Fakat insan kendi önünde rezillik sergilemeyi ister.

"Kıyamet günü nerede/ne zaman?" diye sorar.

Göz şimşek çaktığında,

Ay tutulduğunda,

Ve Güneş'le Ay biraraya getirildiğinde,

Der ki insan o gün: "Kaçılacak yer nerede?"

Hayır, yok sığınacak yer!

Varılıp durulacak yer Rabbinin huzurudur o gün.

Haber verilir insana o gün önden gönderdiği de arkaya bıraktığı da.

Gerçek şu ki insan, öz benliği üzerine yönelmiş keskin ve derin bir bakıştır;

Dökse de ortaya tüm mazeretlerini.

Onu aceleye getiresin diye dilini onunla hareketlendirme!

Onu toplamak ve okumak bize düşer.

O halde, biz onu okuduğumuzda, sen onun okunuşunu izle.

Sonra onu açıklamak da bizim işimiz olacaktır.

Hayır, hayır! Siz hemencecik geleni seversiniz.

Ve sonradan geleceği terk edersiniz.

Yüzler vardır o gün parıltılı,

Rabbine doğru bakan.

Ve yüzler vardır o gün, asık/buruk,

Kendisine, bel kıracak bir hesap yöneleceğini sezinler.

İş, onların sandığı gibi değil! Can, köprücüklere dayandığında,

"Kim var okuyup üfleyecek?" denilir!

Sezinlemiştir ki odur ayrılık.

Dolaşmıştır el-ayak/kol-bacak.

Rabbine doğrudur o gün sevkiyat.

Ne tasdik etti ne sadaka verdi ne namaz kıldı/dua etti.

Tam aksine, yalanladı, gerisin geri döndü.

Sonra da çalım sata sata ailesine gitti.

Çok uygundur sana bu bela, çok uygun!

Evet, çok uygundur sana bu bela, çok uygun!

İnsan, başıboş bırakılacağını mı sanıyor?

O, dökülen meniden bir sperm değil miydi?

Sonra o, bir çiğnem et oldu da Allah onu yarattı, ardından düzgün bir şekle ulaştırdı.

Nihayet ondan iki çifti, erkeği ve dişiyi vücuda getirdi.

Peki bunu yapan, ölüyü diriltmeye güç yetiremez mi?